Pannenkoeken voor een glimlach

Gerapporteerd door: Kalina Barneva

Fotograaf: Fanni Szántó

Het is een vroege zaterdagochtend en ik ben nerveus en enthousiast tegelijk als ik door de verlaten straten van de stad loop. De zon legt zijn licht over de geeuwende gebouwen en reflecteert op het water van de grachten als minuscule kristallen die aan het oppervlak drijven.

Ik kom op hetzelfde moment aan op de plek van bestemming als Mark, zijn blik nog zoekende naar een aanwijzing dat hij op de goede plek is. Een paar minuten later sluit Fanni bij ons aan met een even prachtige als enthousiaste glimlach. Zo begint een kort avontuur.

Verwelkomt door Mohammed komen we een door de zon verlichte ruimte binnen, even stralend als de glimlach van

de mensen in de kamer. Sabine, een van de medewerkers die ons deze ochtend vergezelt, dartelt rond als een bij, terwijl ze ervoor zorgt dat iedereen voorzien is – zij vindt blindelings de potten en pannen in de kasten en kent daarbij ook precies het recept om de bewoners aan het lachen te maken met snelle opmerkingen die de sfeer verhogen. Ze gaat de kamer in en uit, en haar aanwezigheid wordt altijd gevoeld zodra ze weer verschijnt.

Terwijl de bewoners van Philarood in Amsterdam Noord rustig met elkaar praten tijdens een drankje in de ochtend, maak ik officieel kennis met de vrijwilligers van het project.

Mohammed is de projectcoördinator vandaag. Hij leidt ons rond door het gebouw, neemt het initiatief tijdens de introductie en consulteert medewerkers als er vragen zijn. Hij heeft twee andere projecten onder zijn hoede en zijn drang om mensen te helpen gaat verder dan zijn bijdrage aan Serve the City – hij studeert namelijk medicijnen. Dit project doet hij naast zijn werk in een instelling voor mensen met dementie, waar hij regelmatig zorgdraagt voor een vrouw die tegen communicatieobstakels aanloopt. Haar dankbaarheid, die ze op haar eigen manier uitdrukt, maakte zich meester van hem en overtuigde hem in zijn streven naar het tevreden gevoel dat je krijgt van het helpen van anderen.

Het is ook niet de eerste keer dat Olivia aan een project meedoet – zij heeft ervaring opgedaan in een project rond de schoonmaak van een speelplaats. Haar motivatie voor vrijwilligerswerk was er al een tijdje, echter was ze als eindexamenkandidaat door de lestijden niet altijd beschikbaar voor de projecten waar ze interesse voor had. Scholier zijn tijdens de pandemie is moeilijk – thuisisolatie, slechts een paar mogelijkheden om mensen te zien en bijvoorbeeld geannuleerde stages eisen veel van de mentale gezondheid. Daarom greep ze dit project aan om iets terug te doen voor de gemeenschap en anderen te helpen.

Jasmijn zit ook in haar laatste jaar van de middelbare school; ze is een klasgenootje van Olivia. Dit is haar eerste vrijwilligersproject bij Serve the City en ze doet mee op aanraden van Olivia. Ze heeft ook een persoonlijke reden om mee te doen: haar oma heeft Alzheimer, dus ze begrijpt het belang en het gewicht van kleine gebaren. Na haar school wil ze haar blik ook op professioneel niveau richten op het helpen van anderen. Met hoop op internationale gerechtigheid volgt ze het motto:

“Behandel anderen zoals je zelf behandeld wil worden”, terwijl ze ook zelfbewust is: “In de toekomst kan ik ook in die positie komen.”

Mark is een accountant die twee jaar geleden zijn hart naar Nederland is gevolgd en nu al aan zes vrijwilligersprojecten heeft bijgedragen. Dit zijn dus zeker niet de eerste pannenkoeken die hij voor anderen bakt. Hij komt oorspronkelijk uit de Filipijnen en het idee van impact maken en zijn gemeenschap helpen gaat hem nauw aan het hart. Het is dan ook geen verrassing dat zijn favoriete herinneringen van zijn vorige vrijwilligersprojecten schuilen in de glimlach van mensen die zijn hulp ontvangen, of het nou met een pannenkoek of op een andere manier is.

Het vinden van mogelijkheden om vrijwilligerswerk te doen is voor iemand die nog aan zijn eigen Nederlandse taalvaardigheden werkt best wel lastig, daarom was het voor Mark heel fijn om die mogelijkheden te vinden bij Serve the City.

Ondanks dat ze zelf het liefst achter de camera bleef, deelde Fanni gelukkig ook haar kennis van het maken van de allerlekkerste pannenkoeken. Sinds haar komst vanuit Hongarije afgelopen oktober heeft ze er al een activiteitendag in het Vondelpark op zitten met Serve the City. Haar hart heeft altijd al bij vrijwilligerswerk gelegen:

“Iedereen moet minstens een keer in zijn leven vrijwilliger zijn.”

Haar behoefte om iets terug te doen voor de gemeenschap vertaalt zich ook in haar werk: ze is leraar op een internationale school. De schoonheid van vrijwilligerswerk ligt voor haar in de mogelijkheid om ervoor te kiezen om te doen waar je goed in bent. In moeilijke tijden kan dit helpen om gemotiveerd te blijven.

Met deze vrijwilligers zitten we gebakken, nu alleen de pannenkoeken nog. Het team splitst zich op in twee groepen en gaat meteen over tot actie. Met smart en vol verwachting wordt er gewacht op de heerlijke geluksbrengers en wanneer de pannenkoeken geserveerd worden, kun je het geluk herkennen in de uitdrukkingen die de hele kamer vullen.

Een samenkomen van gelijkgestemde mensen op een vroege zaterdagochtend, klaar om hun eigen goedheid te delen met de wereld, vastberaden om te geven wat ze in zich hebben aan iemand die het nodig heeft.

De ochtend afsluitend voel ik mij opgefrist, met een hart vol optimisme naar de toekomst en de zoete geur van pannenkoeken nog vers in het geheugen.