“Maar het leven gaat door he” zegt Achmed. Het voelt als een enorme dooddoener.
We staan samen in zijn nog lege en kale woning. Benjamin is lampjes aan het ophangen in zijn huis, zodat hij licht heeft en ik kom verf brengen. Gaatjes in zijn muur worden gedicht en morgen komen er 11 vrijwilligers van een bedrijf zijn muren schilderen. Achmed staat ietwat verloren met een plamuurmes in zijn hand.
Achmed is 10 jaar dakloos geweest en hij heeft de afgelopen drie jaar in de tijdelijke opvang gewoond en heeft dus nu eindelijk een woning gekregen en hij kan opnieuw beginnen.
Wij helpen Achmed omdat hij zelf geen netwerk, geen vrienden en geen familie heeft die hem kunnen helpen. Achmed vertelt dat hij 10 jaar geleden gescheiden is en toen dakloos is geworden. Ik zie de pijn in zijn ogen als hij vertelt dat zijn drie kinderen geen contact met hem willen en dat hij ze dus waarschijnlijk al 10 jaar niet meer heeft gezien.
Ik fiets weg en denk aan de familie, de vrienden, het netwerk dat Achmed niet heeft. En dan heeft hij straks een huis, een dak boven zijn hoofd, maar niemand om het mee te delen. “Maar het leven gaat door he”. Verdrietig fiets ik door.
Het is de volgende dag. Er staan 11 vrijwilligers van een bedrijf in de startblokken om zijn woning te schilderen, in twee uur tijd zijn alle muren geschilderd en is de klus geklaard. Achmed is weer een stapje dichterbij het gaan wonen in zijn nieuwe huisje.
Enthousiaste vrijwilligers van een bedrijf dat de muren in Achmeds House schildert
Op zaterdag neem ik een kijkje bij onze laatste klusdag. Serve the City vrijwilligers schilderen Achmed zijn plafond en dan zit onze taak er voorlopig op. Voorlopig… want we komen terug om zijn kozijnen en deuren nog te schilderen.
Ik loop de woning binnen en zie Achmed met een kwast in zijn handen staan en hij verft de plinten rood. Afplakken was niet nodig vond hij. Gelukkig dachten de vrijwilligers dan anders over en die hebben met liefde zijn muren afgeplakt.
Wat een verschil met de eerste keer dat ik Achmed zag in zijn woning. Zoveel actiever dan de Achmed die ik eerste dag zag en dat maakt mij zo dankbaar.
Ik kijk de woning rond en zie een mooi geschilderde woning. Dat hebben we met de inzet van 20 vrijwilligers op 4 verschillende dagen toch mooi voor elkaar gekregen. Dit soort projecten maken altijd diepe indruk op mij, omdat we zoveel kunnen betekenen in iemand zijn woning.
Wij zijn hier nog niet klaar, we komen terug nadat Achmed verhuisd is en hopen dat we dan met kwast in onze handen weer het verschil kunnen maken en wat vreugde kunnen achterlaten bij Achmed als hij zijn leven weer langzaam oppakt in zijn nieuwe huis.
Gelukkige vrijwilligers na het schilderen van de plafonds!
